Osoby, które identyfikują się z ludźmi na całym świecie deklarują, że czują z nimi więź, troszczą się o nich i uważają za członków tzw. grupy własnej. Czy to tylko deklaracje czy da się to zobaczyć też w ich zachowaniu (np. w tendencji do zbliżania raczej niż unikania czy w miarach znanych z analizy tzw. systemów dynamicznych)? Po raz pierwszy sprawdzano to w nowatorskim badaniu laboratoryjnym opisanym w najnowszym artykule Katarzyny Hamer, Davida Pereza Lopez, Marka Drogosza i Henryka Goworka, który ukazał się w grudniu 2022 w Scientific Reports (Nature Portfolio; IF = 4.996).
Badani z grup o wysokiej i o niskiej identyfikacji z ludźmi na całym świecie (IWAH) mieli za zadanie w ciągu 5 minut wykonać zadanie konstrukcyjne w parze z osobą o innej etniczności. Przy użyciu metod do badania tzw. systemów dynamicznych analizowano zachowanie osób w tej interakcji, biorąc pod uwagę m.in. takie wskaźniki jak koordynacja między partner/k/ami czy dystans fizyczny między nimi. Okazało się, że przy braku różnic w nieśmiałości pomiędzy grupami, osoby silniej identyfikujące się z ludźmi na całym świecie przez większość czasu utrzymywały mniejszy dystans do partnerki niż osoby słabiej identyfikujące się z ludźmi na całym świecie, częściej przyjmowały aktywną rolę (leading), a ich relacja była bardziej skoordynowana, niż u osób słabiej identyfikujących się z ludźmi na całym świecie. Badanie to po raz pierwszy pokazało różnice w rzeczywistym zachowaniu osób o różnym poziomie IWAH w stosunku do osób innej etniczności oraz to jak identyfikacja ta wiąże się z zachowaniami niewerbalnymi w międzyetnicznych interakcjach.
Link do artykułu: https://www.nature.com/articles/s41598-022-25905-9